WSZYSTKO O NERWIAKU

Edyta

Zapalenie rogówki polega na powstawaniu nacieków zapalnych w okolicach powierzchownych lub głębszych warstw rogówki. W cięższych przypadkach występuje powstanie głębszych ubytków tkanki rogówkowej, które określane są jako owrzodzenia. Przebieg zapalenie rogówki zależy od przyczyny, która ja wywołała. Zazwyczaj, jeżeli leczenie rozpoczęto wcześnie ustępuje bez śladu w ciągu kilku dni.
Przyczyną tego schorzenia może być infekcja bakteryjna, keratopatia neurotropowa, nawracające erozje w keratopatii pęcherzowej, bliznowaciejące zapalenie spojówki i rogówki oraz zespół suchego oka z perforacją rogówki.
Schorzenia powierzchni gałki ocznej doprowadzają do zmiany jej struktury będąc poważną przyczyną obniżenia ostrości wzroku. Mimo znacznego postępu w leczeniu zachowawczym i chirurgicznym, problem ten pozostaje nadal poważnym wyzwaniem dla okulistów.
Prawidłową powierzchnię gałki ocznej pokrywa nabłonek rogówkowy, spojówkowy i rąbkowy, z których każdy posiada odmienny fenotyp . W przypadku, gdy dojdzie do jej uszkodzenia, gojenie się rany, jako części procesu naprawczego prowadzić może do całkowitej regeneracji z przywróceniem funkcji tkanki. Często jednak powstają zmiany włókniste, dochodzi do zmiany prawidłowego fenotypu i co z tym związane, utrata funkcji tkanki. Dla fizjologicznie przezroczystej rogówki nawet niewielka ilość włóknistej tkanki, mimo zachowanego fenotypu może być przyczyną upośledzenia procesu widzenia .
Uznawane dotychczas metody leczenia powierzchni gałki ocznej, jak auto- bądź allogeniczny przeszczep spojówki i rąbkowych komórek pnia, adhezyjne kleje tkankowe, keratoplastyka drążąca lub warstwowa, boczne zszycie szpary powiekowej, mimo częściowych sukcesów okazywały się często niewystarczające.
Błona owodniowa jest to cienka, półprzepuszczalna tkanka, która stanowi najbardziej wewnętrzną warstwę pęcherza płodowego . Powstaje ona jako rozstęp w węźle zarodkowym tworząc jamkę, której dno wyściela ektoderma tarczy zarodkowej, sklepienie zaś komórki zwanej amnioblastami. Gromadzący się płyn owodniowy powoduje powiększanie się jamy i zbliżenie owodni do kosmówki . Nabłonek owodni spoczywa na grubej błonie podstawnej, która oddziela go od pozbawionych naczyń istoty właściwej . Te dwie cechy stanowią o przydatności owodni w rekonstrukcji powierzchni gałki ocznej.
Przeprowadzone badania ujawniły wiele właściwości, które czynią ją użyteczną w odnowie powierzchni gałki ocznej.
Błona owodniowa nie wykazuje ekspresji antygenów zgodności tkankowej, co umożliwia jej transplantację bez dodatkowego stosowania immunosupresji i ryzyka odrzucenia przeszczepu. Posiada ona silne właściwości antybakteryjne, co wpływa na niskie ryzyko powikłań pooperacyjnych w porównaniu z błoną śluzową nosa, czy policzka . Kolejną ważną cechą błony owodniowej jest jej działanie antyadhezyjne oraz łatwy dostęp i niemal nieograniczone możliwości jej uzyskiwania.